journalistirani

Tehran, Iran از رشت تا تبریز، از جنگل تا روستا؛ دود، مرگ، تحریم و هسته‌ای که فقط خاکستر می‌زاید. در ایران امروز، آلودگی هوا دیگر مسئله تهران نیست. حالا یک «پدیده ملی» است؛  یک کابوس سراسری که از رشتِ باران‌خورده تا تبریزِ همیشه‌بادخیز، از شهرهای شمالی تا دورترین روستاهای بی‌دفاع، سفره پهن کرده است. هیچ نقطه‌ای مصون نمانده.  هرجا که نفس می‌کشید، دود رسیده. هرجا که امید بود، سیاهی نشسته. وقتی کشور در حلقه سنگین تحریم‌های هسته‌ای گیر کرده، چیزی که برای مردم باقی می‌ماند، نه فناوری و آینده، بلکه سوخت‌های سمی نیروگاه‌ها، پالایشگاه‌هایی با خوراک ناشناخته، کارخانه‌هایی که هرچه دم دست‌شان باشد می‌سوزانند، و هوایی است که حتی پرنده‌ها هم از آن دل‌درد می‌گیرند. سال‌ها قبل شمال کشور پناهگاه بود؛ نفس پاک، جنگل، رطوبت. حالا همان‌جا هم در صف شهرهای آلوده قرار گرفته، چون باد، دود تهران و اراک را مهمان می‌کند، جنگل‌ها نصفه‌جان شده‌اند، صنایع آلاینده به «مناطق آرام» فرار کرده‌اند، و نیروگاه‌ها در نبود گاز طبیعی رفته‌اند سراغ مازوت و سوخت‌هایی که اسم‌شان را هم نمی‌دانیم. تمام این‌ها فقط یک معنی ...