journalistirani

As wars, sanctions, and political fatigue reshape the Middle East, talk of a “New Marshall Plan” and the “Abraham Accords” has returned to the global stage. Beneath the rhetoric of peace and reconstruction, these plans reveal a deeper struggle: the redistribution of power, energy, and influence between the United States, Israel, China, Russia, and the Arab Gulf states — while Iran stands at a precarious crossroads between resistance and reluctant engagement. 📚  The idea of a Marshall Plan for the Middle East emerged in Western think tanks after the war in Ukraine and the ongoing conflict in Gaza. Echoing the post–World War II economic recovery of Europe, this plan envisions a massive financial and technological reconstruction — not of ruins, but of political and digital landscapes. For Washington, the new frontier is not military dominance but economic and digital leverage : securing energy corridors, investing in AI infrastructure, and managing influence through regional in...

  در حالی‌که جنگ‌های پیاپی و بحران‌های اقتصادی، خاورمیانه را به صحنه‌ای فرسوده از درگیری و وابستگی بدل کرده، از «طرح مارشال جدید برای خاورمیانه» و «پیمان ابراهیم» به‌عنوان نسخه‌های بازسازی منطقه یاد می‌شود؛ نسخه‌هایی که در ظاهر صلح و توسعه را وعده می‌دهند، اما در عمق خود، نقشه‌ای برای بازتوزیع قدرت، انرژی و نفوذ میان آمریکا، اسرائیل، عربستان، چین و روسیه‌اند . در این میان، جمهوری اسلامی ایران در نقطه‌ای ایستاده که نه می‌خواهد بپذیرد و نه می‌تواند نادیده بگیرد . 📚   واژه «طرح مارشال جدید خاورمیانه» نخستین‌بار پس از جنگ اوکراین و بحران غزه در محافل غربی رواج یافت؛ اشاره‌ای به بازسازی اقتصادی اروپا پس از جنگ جهانی دوم، اما این بار در ابعادی متفاوت: بازسازی ذهنی و ژئوپلیتیکی خاورمیانه . ایالات متحده در پی خروج تدریجی از منطقه، به دنبال جایگزینی حضور نظامی با «نفوذ اقتصادی و دیجیتال» است؛ از انرژی‌های نو و فناوری گرفته تا سرمایه‌گذاری در بنادر، داده و امنیت سایبری . پیمان ابراهیم که از سال ۲۰۲۰ با عادی‌سازی روابط امارات، بحرین، مراکش و سودان با اسرائیل آغاز شد، ا...

Progress, but on Our Terms: Washington’s Vision for Iran’s Future When U.S. officials like J.D. Vance and Donald Trump say: “We want Iran to prosper,” what they truly mean is a guided form of progress — one that distances Tehran from Beijing and Moscow , while bringing it closer to the Western economic order . For Washington , an isolated Iran is a dependent Iran — dependent on Chinese oil purchases and Russian military technology . By offering “economic progress,” the U.S. hopes to reverse that dependence, turning Iran from a partner of the East into a manageable actor within a Western-designed framework. In practice, it means: Oil for global markets, not for China . Trade under Western oversight . A region less hospitable to Russian and Chinese influence. Behind the polite diplomacy lies a familiar pattern: “Prosperity” becomes leverage — progress, yes, but only within Washington’s script. 🌍 Journalist | Association of Environmental Journalists Environment...