journalistirani

  تحلیل تازه‌ترین گزارش سازمان ملل درباره هدف ۱۳ توسعه پایدار (اقلیم) 🔹 مقدمه سازمان ملل در تازه‌ترین گزارش خود درباره «هدف ۱۳ توسعه پایدار» با عنوان Climate Action اعلام کرده است : « زمان اقدام برای مردم و سیاره فرا رسیده است .» اما واقعیت این است که سیاره زمین مدت‌هاست خودش برای خودش اقدام می‌کند — از ذوب یخ‌های قطبی تا طوفان‌های غیرقابل پیش‌بینی. درحالی‌که سیاستمداران هنوز مشغول وعده و عکس یادگاری‌اند، زمین دیگر منتظر نمی‌ماند . طنز ماجرا آن‌جاست که سازمان ملل در این گزارش می‌گوید : « برای دستیابی به عدالت اجتماعی و توسعه انسانی باید میان انسان، طبیعت و سیاست پیوند برقرار شود .» اما گویا هنوز کسی یادش نرفته که «سیاست» همان چیزی است که اغلب این پیوند را قطع کرده است ! 🔹 تحلیل این گزارش از زاویه‌ای هشداردهنده سخن می‌گوید: جهان در مسیر دستیابی به اهداف اقلیمی عقب مانده است . افزایش دمای جهانی، تشدید خشکسالی‌ها، مهاجرت‌های اقلیمی، و نابرابری‌های زیست‌محیطی، همه نشانه‌هایی هستند از یک واقعیت تلخ : برنامه‌ها نوشته می‌شوند، اما اجرا نمی‌شوند . ...

  در سرزمینی که قیمت هر دانه برنج به ۸۰ تومان رسیده، حساب دخل و خرج دیگر با چرتکه هم جور درنمی‌آید.  کارگر ایرانی، همان که روزی ستون تولید بود، حالا هر ماه بین برنج و اجاره و قبض گاز هر روز میمیرد و زنده می شود. با حقوقی که اسمش «حداقل» است اما در واقع «ناممکن» است، او باید از پس همه‌چیز برآید؛ از نان تا اینترنت، از دوا تا دلسوزی برای بچه‌ای که هنوز معنی مسافرت را فقط در کتاب انشا می‌فهمد. طنز ماجرا این‌جاست که مسئولان هر ماه وعده «بهبود معیشت» می‌دهند، ولی در عمل تنها چیزی که بهبود یافته، قدرت تطبیق مردم با گرسنگی محترمانه است.  تورم آن‌قدر بی‌پروا شده که حتی خودِ اسکناس‌ها هم از خجالت ارزششان در جیب‌ها سرخ می‌شوند. در بازار امروز، هر لقمه برنج، معادله‌ای است میان عزت و اجبار؛ میان کارِ سخت و سفره‌ی خالی.  حالا دیگر طنز تلخ زندگی ایرانی این است که کارگر، برای خوردن یک لقمه برنج ایرانی، باید چند ساعت کار کند ـ و بعد تازه امیدوار باشد که صاحبخانه تا آخر ماه نگوید «اجاره بالا رفته». در چنین روزگاری، شادی هم کالایی لوکس شده؛ چیزی شبیه خودرو خارجی یا لبخند واقعی در تبلیغ...

تهران دیگر شهر نیست، صحنه‌ای است از یک تراژدی سبز که هر روز تکرار می‌شود. یک طرفش بیلبوردهایی است پر از نصیحت‌های میلیاردی: «ادبیات نسل زد: انقدری تاکسیک نیستم که گوستت کنم!» زیرش هم با خط نستعلیق نوشته‌اند: «شرم بر من اگر حریم تو شکسته شود...» و طرف دیگرش: پارک چیتگر خشکیده، ده‌هزار درخت بی‌جان، و ریه‌ی غرب تهران که نفس نمی‌کشد. شهرداری محترم انگار خیال کرده پدر ماست! هر روز برایمان پند و شعر می‌نویسد، اما وقتی درخت‌ها از بی‌آبی جان می‌دهند، فقط سکوت می‌کند و بودجه را پای «جملات قصار» می‌ریزد. نه در سفره مردم آبی مانده، نه در ریه شهر نفسی، اما بیلبوردها سبز و شاداب روی هر پل و چهارراه می‌درخشند، در حالی که چیتگر، این ریه خاک‌خورده تهران، بی‌صدا و بی‌آب دارد دفن می‌شود. شهرداری عزیز! درخت را که خشک کردی، لااقل شعر نگو. ما به‌جای پند، سایه می‌خواهیم؛ به‌جای شعار، نفس. به‌جای بیلبورد، چیتگرِ زنده. چیتگر خشک شد چون مدیریت هم خشک بود، و تهران دارد زیر بیلبوردهای پندآموز، خفه می‌شود. #چیتگر #تهران_بی‌نفس #فاجعه_زیست‌محیطی #بیلبورد_به_جای_درخت #شهرداری_تهران #رانت_سبز #خشکیدن_درختان #هدررفت_...

  نه رژیم مدیترانه‌ای راز عمر اوکیناوایی‌هاست، نه ژنتیک ایتالیایی‌ها. رازشان ساده است: زندگی می‌کنند، نه این‌که زنده بمانند. ما اما در کشوری زندگی می‌کنیم که مردمش از صبح در ترافیک می‌پزند، ظهر با تورم می‌جنگند، و شب با اضطراب قسط و اخبار تلخ می‌خوابند… بعد هم دنبال “راز طول عمر” در قرص امگا۳ می‌گردند! چت‌جی‌پی‌تی می گه: استرس مزمن یعنی جنگ دائمی میان "خود واقعی" و "خود نمایشی". هر روزی که وانمود می‌کنی خوشحالی، اما درونت خسته است، چند ساعت از عمرت کم می‌شود. نه سیگار، نه قند، هیچ‌کدام به‌اندازه‌ی زندگی در حالت «تحمل» قاتل نیستند. در مناطق آبی دنیا، مردم دیر می‌میرند چون زود خسته نمی‌شوند؛ باغچه دارند، رفیق دارند، هدف دارند، و مهم‌تر از همه نقش بازی نمی‌کنند. ما اما زیر سایه‌ی استرس مزمن، در اوج سلامت جسم، روح‌مان را به زمین می‌زنیم. شاید وقتش رسیده سلامت را نه با رژیم، بلکه با آرامش و صداقت با خود شروع کنیم. #استرس_مزمن #سلامت_روان #سبک_زندگی #ژورنالیست #محیط_زیست_درونی #طول_عمر #زندگی_ساده #زندگی_واقعی #journalistsir 🌍 ژورنالیست | انجمن خبرنگاران حامی محیط زیست م...

 وقتی می‌خواهند افکار عمومی را از موضوعی منحرف کنند، یک اتفاق بزرگ می‌سازند تا فکر مردم به طرف دیگر برود. حالا هم انگار نوبت پژمان جمشیدی است؛ مردی که اگر نقش همسایه بغلی را هم بازی کند، باز نصف ملت درباره‌اش نظر می‌دهند. انگار در اتاق فکرِ مهندسی افکار عمومی، یکی گفته: «بچه‌ها! دلار بالا رفت، مذاکرات گیر کرده، فساد لو رفته... یه چیزی بسازید مردم سرگرم شن.» و آن یکی جواب داده: «پژمانو بیارید وسط، مردم عاشق مظلومیتن!» ماجرا مثل سریال‌های خودش شده؛ طنز تلخ و تماشاگرپسند. مردم از غصه نان و اجاره فرار می‌کنند، تا در کامنت‌ها برای پژمان شمشیر بکشند. عده‌ای طرفدار، عده‌ای منتقد، و پشت‌صحنه؟ سکوتی طلایی برای عبور خبرهایی که نباید شنیده شوند. در این سرزمین، هر وقت حادثه‌ای بزرگ‌تر از درد مردم ساخته می‌شود، باید دید پشت آن چه چیزی در حال خاموش شدن است. پژمان فقط بازیگر است، اما نقش اصلی را مثل همیشه «مهندسان افکار عمومی» بازی می‌کنند؛ همان‌ها که بلدند چطور اشک مردم را بابت یک سلبریتی دربیاورند تا کسی نپرسد چرا هوا، آب و نان همه بوی سیاست می‌دهد. 🌍 ژورنالیست | انجمن خبرنگاران حامی محیط زیست...

  امید غیاثوند ماجرای پژمان جمشیدی و خروج وی از کشور، به این گمانه دامن زده که چرخ اقتصاد سینمای ایران در صورت بازنگشتن وی، قادر است بدون او بچرخد و به رونق خود ادامه دهد؟ طی یک دهه اخیر نام پژمان جمشیدی بیش از هر بازیگری شنیده شده است؛ فوتبالیست بازنشسته ای که به یمن انتخاب سروش صحت و توانایی غریزی خود توانست به پولسازترین بازیگر سینما تبدیل شود. نخستین تجربه بازیگری پژمان جمشیدی سال ۱۳۸۹ و با سریال «ساختمان پزشکان» رقم خورد اما سریال «پژمان» سکوی پرش پژمان جمشیدی به سینما بود و با «آتش بس۲»(۱۳۹۲) صعود فواره ای او در سینما آغاز شد. با گذر از حضور پژمان جمشیدی در ۳ تاک شو، ۲۴ سریال تلویزیونی و نمایش خانگی و ۱۷ تئاتر و تعدادی تبلیغات تلویزیونی طی ۱۲ سال گذشته، وی تا کنون در ۴۰ فیلم عمدتا طنز بازی کرده است.  گفته شده پژمان جمشیدی بابت هر فیلم ۴۰۰ میلیون تومان دستمزد دریافت کرده و نیز به تایید منابع خبری مجموع فروش فیلم های طنزی که تا کنون بازی کرده حدود ۸۴۳ میلیارد و ۵۰۰ میلیون تومان است که رقم درستی نیست و می تواند بیش از این باشد. هاشم میرزاخانی مدیرعامل مؤسسه سینماشهر ۱۹ فرور...

به بهانه تصمیم ناسا برای تشکیل تیم بررسی پدیده‌های ناشناخته هوایی و زیرآبی (UAP و USO)، دوباره تبِ آدم‌فضایی‌ها در رسانه‌های آمریکایی بالا گرفته است.  از جلسات رسمی پنتاگون تا ویدیوهای پرهیاهوی خلبانان نیروی دریایی، همه چیز بوی راز و رمز می‌دهد. اما پشت این هیاهو چه می‌گذرد؟ در گزارش‌های رسمی آمده که هزاران «شیء ناشناس» در نزدیکی سواحل آمریکا ثبت شده‌اند؛ برخی در هوا، بعضی در عمق دریا. اما نکته‌ قابل‌تأمل این است که هیچ سند قطعی از منش فرازمینی وجود ندارد.  بیشتر موارد، بالن، خطای رادار یا پهپادهایی از مبدأ نامعلوم بوده‌اند. با این حال، رسانه‌های آمریکایی ترجیح می‌دهند این موضوع را با چاشنی تخیل و اضطراب به خورد مردم بدهند — درست همان کاری که در زمان بحران‌های داخلی می‌کنند.  وقتی تورم بالا می‌رود یا انتخابات به بن‌بست می‌خورد، ناگهان «چیزی از آسمان یا زیرآب» پیدا می‌شود تا افکار عمومی سرگرم شود. شاید این بار نوبت موج تازه‌ای از مهندسی ترس باشد: از کرونا تا کره شمالی، از بالن چینی تا بشقاب‌پرنده اقیانوسی. اما از زاویه محیط‌زیست، ماجرا جدی‌تر است.  بخش اعظم اقیانوس‌ها...

  NASA’s recent investigations into Unidentified Aerial and Underwater Phenomena (UAP & USO) have reignited the old fascination with extraterrestrials. Thousands of “unknown objects” have reportedly been detected near U.S. coasts — some in the air, others moving mysteriously underwater. Yet, no solid evidence of alien origin has been found. While the Pentagon frames it as a “national security issue,” skeptics suggest another motive: distraction. Whenever domestic crises deepen — inflation, elections, political tension — the sky (or sea) suddenly fills with unidentified threats. It’s a pattern: from spy balloons to alien ships, fear sells. Environmentalists see a different danger. Beneath the surface, the U.S. Navy and private contractors operate thousands of classified sensors and test devices. The real mystery might not be “who’s visiting Earth,” but “what we’re doing to the planet.” Unexplained noise pollution, radiation, and deep-sea disruption are tangible threats — not ali...

  As Washington moves to restart underground nuclear tests, environmental experts warn of long-term risks to water, soil, and global stability.   On October 29, 2025, former U.S. President Donald Trump announced that the United States will “immediately resume nuclear weapons testing,” ending a 33-year moratorium. The decision, framed as a response to similar programs in Russia and North Korea , revives Cold War-era tensions — and reopens an old wound for the planet itself. (Keywords: U.S. nuclear testing, Trump announcement 2025, underground tests, nuclear weapons race, environmental impact, radioactive contamination)   Why resume nuclear testing now? Trump justified his order as a countermeasure to nuclear modernization in Moscow and Beijing , declaring that the Pentagon must “stay ahead” in deterrence capability. Critics, however, say the move signals the beginning of a new nuclear arms race , undermining decades of non-proliferation diplomacy and environm...