journalistirani

  عارف فرموده ایرانیان خارج از کشور «سرمایه‌های قابل توجهی» دارند و فقط مانده ما بلد شویم آن‌ها را بالفعل کنیم.  انگار همان‌طور که جیب مردم داخل کشور با مصوبات قانونی و غیرقانونی خالی شد تا کسری بودجه پوشش داده شود، حالا نوبت به سرمایه‌های فراری رسیده است. واقعیت ساده است: مردم داخل کشور دیگر چیزی برای از دست دادن ندارند. ایرانیان خارج کشور، به‌ویژه دو تابعیتی‌ها، امنیت سرمایه و آینده خود را در غرب ترجیح می‌دهند. تحریم و بی‌ثباتی قوانین، مانع هر سرمایه‌گذاری واقعی در ایران است. دعوت به «سازوکار منطقی برای جذب سرمایه‌های ایرانیان خارج از کشور» بیشتر شبیه شوخی تلخ رسانه‌ای ست تا برنامه عملیاتی. اول امنیت و اعتماد بسازید، بعد به فکر پول باشید. وگرنه سرمایه‌ها همان جایی می‌روند که ارزش دارند، نه جایی که وعده داده می‌شود.  در کشوری که هر سال با مصوبات قانونی و غیرقانونی جیب مردم داخل خالی می‌شود تا کسری بودجه پوشش داده شود، دیگر چیزی از مردم داخل باقی نمانده که بتوان از آن پول درآورد.  حالا معاون اول رئیس‌جمهور به فکر سرمایه‌های ایرانیان خارج از کشور افتاده است؛ همان سرما...

   ۱. اقتصاد: فرسایش و خلأ تصمیم اقتصاد ایران در حال فرسایش مزمن است و پیامد آن نه شوک مقطعی، بلکه تضعیف بلندمدت ساختارهای اجتماعی و اقتصادی است. نکات بین‌السطور: کمبود منابع ارزی نشان‌دهنده ضعف در تصمیم‌گیری و مدیریت است چاپ پول پنهان و توزیع قطره‌چکانی ارز، راهکارهای کوتاه‌مدت اما پرریسک هستند فشار بر طبقه متوسط و حقوق‌بگیران یعنی احتمال افزایش نارضایتی اجتماعی در درازمدت ۲. جامعه خسته؛ اعتراض در خواب گرانی شدید، تنها محرک شورش نیست. جامعه، در عین نارضایتی، هنوز به جای اقدام مستقیم، خود را با شرایط تطبیق داده است.   بی‌اعتمادی و کناره‌گیری جامعه از سیاست، نشانه «اعتصاب خاموش» است مردم یاد گرفته‌اند شوک‌های اقتصادی را تحمل کنند، اما هر شوک جدید، احتمال شعله‌ور شدن را افزایش می‌دهد جامعه ایران در این مرحله، در حال ذخیره انرژی است؛ نه منفجر شدن، بلکه برای موقعیت بعدی آماده می‌شود ۳. خط قرمز شورش شورش عمومی غیرقابل کنترل زمانی رخ می‌دهد که سه عامل همزمان شوند: فروپاشی معیشت فوری تحقیر آشکار کاهش اثر بازدارندگی   این یعنی حتی کوچک‌ترین جرقه‌ها ممکن است به بحران‌های مح...

    انتصاب مورا نامدار در وزارت خارجه آمریکا مورا نامدار، شهروند ایرانی‌تبار آمریکا، دوباره به سمت دستیار وزیر خارجه ایالات متحده در امور کنسولی منصوب شد. فارسی‌دان، متخصص حقوق بشر، امنیت ملی و سیاست ایران. تأییدش هم از فیلتر سخت‌گیرانه سنای آمریکا گذشته. خبر ساده است. دردش اما مزمن. این فقط یک انتصاب نیست؛ این یک گزارش رسمی از فرار مغزها ست، با مهر و امضای دولت آمریکا. ایرانی‌هایی که امروز در ناسا، وزارت خارجه، پنتاگون، دانشگاه‌های طراز اول و مراکز تصمیم‌سازی غرب کار می‌کنند، همان‌هایی هستند که اگر در ایران مانده بودند: یا «عدم التزام» می‌خوردند، یا در بهترین حالت پشت میزهای خاک‌گرفته تلف می‌شدند، یا خیلی زود یاد می‌گرفتند ساکت باشند تا بمانند. غرب این مغزها را «جذب» نکرد؛ ما آن‌ها را هل دادیم بیرون . کشوری که به نخبگانش امنیت، آینده و احترام ندهد، نباید تعجب کند وقتی آن‌ها برای دیگران: سیاست می‌نویسند، فناوری می‌سازند، و حتی درباره خود ایران تصمیم‌سازی می‌کنند. طنز تلخ ماجرا اینجاست: همان ساختاری که مغزها را فراری داد، حالا دنبال «سرمایه ایرانیان خارج از کشور» می‌گردد. سرمای...

  دولت افزایش ۲۰ درصدی حقوق کارکنان و بازنشستگان در سال آینده را تصویب کرده؛ عددی که در ظاهر «افزایش» است، اما در واقع با در نظر گرفتن تورم مزمن و ساختاری اقتصاد ایران، معنایی جز کاهش واقعی درآمد، فقیرتر شدن بدنه دولت و تضعیف کارکرد نظام اداری ندارد. این تصمیم، برخلاف ادعای سیاست‌گذاران، یک انتخاب خنثی یا صرفاً حسابداری نیست؛ بلکه اقدامی با پیامدهای مستقیم امنیتی، اداری و اقتصادی برای خود دولت است. وقتی حقوق کارمند دولت سال‌هاست از تورم جا مانده، نتیجه روشن است: افت بهره‌وری، بی‌انگیزگی، مهاجرت نیروی انسانی، فرسودگی شغلی و در نهایت عادی‌شدن فساد و رشوه به‌عنوان «مکانیسم بقا». دولتی که کارمندش را فقیر می‌کند، در حال تضعیف ستون‌های اجرایی خودش است. کارمندی که زیر فشار هزینه مسکن، درمان و آموزش خرد شده، نه تمرکز دارد، نه انگیزه، نه تعلق سازمانی. انتظار «کار سالم» از نیرویی که برای زنده ماندن می‌جنگد، بیشتر شبیه شوخی تلخ سیاست‌گذار با واقعیت است. مدعای تکراری برخی مقامات مبنی بر اینکه «افزایش حقوق باعث تورم می‌شود» نه‌تنها غیرعلمی، بلکه گمراه‌کننده است. تورم در ایران محصول کسری بودجه م...

✳️ آلودگی هوا، امضا دارد | این اسامی را به خاطر بسپارید انجمن … با استناد به قوانین بالادستی کشور اعلام می‌کند استفاده گسترده و مستمر از مازوت در نیروگاه‌ها، پالایشگاه‌ها و صنایع بزرگ، نه یک «خطای فنی»، بلکه یک تصمیم مدیریتی با پیامدهای مرگبار بوده است؛ تصمیمی که به مرگ زودرس هزاران شهروند ایرانی انجامیده و قابلیت پیگرد قضایی دارد. بر اساس گزارش‌های رسمی وزارت بهداشت، آلودگی هوا سالانه موجب مرگ هزاران نفر در ایران می‌شود و یکی از اصلی‌ترین عوامل آن، سوزاندن مازوت پرگوگرد در مراکز تولید انرژی و صنایع سنگین است. ⚖️ چه کسانی طبق قانون مسئول و قابل محاکمه‌اند؟ بر اساس قانون هوای پاک (۱۳۹۶) ، قانون مجازات اسلامی و اصل ۵۰ قانون اساسی ، مسئولیت این فاجعه متوجه اشخاص حقیقی و حقوقی مشخصی است: 🟥 مقامات ملی وزیر نفت مسئول تأمین سوخت استاندارد و جلوگیری از توزیع سوخت آلاینده وزیر نیرو مسئول نحوه مصرف سوخت در نیروگاه‌ها رئیس سازمان حفاظت محیط‌زیست کشور مسئول توقف فعالیت‌های آلاینده و پیگیری قضایی 🟥 مقامات استانی استانداران رؤسای کارگروه‌های آلودگی هوا و مسئول تصمیم‌گیری اجرایی مدیران کل محیط‌...

The West’s Polluting Factories Rebranded as “Development” in the Global South** For decades, Western governments tightened environmental regulations, shut down high-emission plants, and imposed carbon taxes that made old industries economically impossible to maintain. Yet instead of dismantling these outdated facilities, many were exported to the Global South, where environmental oversight was weaker and public awareness limited. Exporting Pollution, Importing “Development” Post-1979 Iran embraced rapid industrialisation as a central pillar of its national development plans. Under the banner of economic independence, the country adopted numerous heavy and chemical industries no longer permitted in Europe: steel mills, PVC factories, petrochemical units, aluminium smelters and leather-tanning plants. A striking example is the transfer of outmoded steel technologies once operating in Italy and Northern Europe. While these facilities were phased out in the West due to environmental c...

از همان سال‌هایی که غرب صنایع آلاینده‌اش را یکی‌یکی بست، جهان سوم تبدیل شد به نمایشگاه دائمی دود و سرب و پساب. ایرانِ بعد از انقلاب هم با افتخار، همین کارخانه‌های منسوخ‌شده را تحویل گرفت؛ اسمش را گذاشتند «جهش صنعتی»، «برنامه پنج‌ساله»، «خودکفایی» و هزار شعار خوش‌رنگ دیگر. فولادهای قدیمی، پتروشیمی‌های پرکاربن، آلومینیوم‌سازی‌های پرمصرف، دباغی‌های کرومی، رنگ‌سازی‌های سمی، نساجی‌های آب‌خور و ده‌ها صنعت ممنوع‌شده غرب، همه با روبان قرمز وارد شدند؛ آن هم درحالی‌که مردم فکر می‌کردند کشور وارد عصر طلایی توسعه شده است. امروز که آسمان خاکستری و زمین خسته نفس می‌کشد، می‌بینیم «برنامه‌های پنج‌ساله» بیشتر شبیه برنامه پنج‌مرحله‌ای استنشاق سموم بوده‌اند. چگونه صنایع استعماری وارد ایران شدند؟ از انتقال آلاینده‌های غرب تا تبدیل آن‌ها به «توسعه» در جهان سوم** مقدمه از دهه ۱۹۷۰ به بعد، کشورهای اروپایی و آمریکا مسیر تازه‌ای در مدیریت محیط زیست انتخاب کردند: استانداردهای سخت‌گیرانه، مالیات‌های سنگین کربنی و ممنوعیت انواع صنایع آلاینده. همان کارخانه‌هایی که سلامت مردم و طبیعت را تهدید می‌کردند، در غ...

وقتی از تفاوت تفکر ایرانی و غربی حرف می‌زنیم، ماجرا فقط فرهنگ و آموزش نیست. ذهن آدمیزاد روی زمین سفت نمی‌روید؛ روی خاک، روی آب، روی ترس و امنیت و روی تاریخی که هی زیر پا عوض شده. جغرافیا آرام و بی‌صدا، ذهنیت می‌سازد. ایران هزار سال با کم‌آبی، ناامنی، قدرت‌های متمرکز، مهاجرت‌های پیاپی و بی‌ثباتی زیسته؛ غرب با ثبات نسبی، منابع پایدار و مسیرهای باز. همین تفاوت ساده، دو نوع تفکر کاملاً متفاوت به دنیا داده است. چند تفاوت مشخص بین تفکر ایرانی و غربی 🔸 قانون در برابر رابطه در غرب، سیستم جلوتر از آدم است. قانون تعیین‌کننده است. در ایران، رابطه تعیین‌کننده‌تر است. قانون هست، اما اجرای واقعی‌اش با شبکه‌های غیررسمی گره خورده. 🔸 آینده‌نگری در برابر امروز-محوری جوامع غربی به دلیل ثبات، به پنج سال بعد فکر می‌کنند. در ایران بی‌ثباتی آن‌قدر مزمن است که «امروز» مهم‌ترین استراتژی بقا شده. 🔸 شفافیت در برابر لایه‌مندی غربی‌ها حرفشان را مستقیم می‌زنند. ایرانی‌ها ناچارند در لایه‌های مختلف حرف بزنند، چون ساختارها شفاف نیستند و هر جمله ممکن است معنی دیگری داشته باشد. 🔸 مسئولیت‌پذیری در برابر ...

در ادامه تحولات میدانی یمن، نیروهای هم‌پیمان امارات متحده عربی موفق شده‌اند بخش‌هایی از مناطق تحت کنترل حوثی‌ها را در جنوب و شرق کشور در اختیار بگیرند. رسانه‌های منطقه‌ای و منابع میدانی گزارش داده‌اند که این پیشروی‌ها نتیجه عملیات مشترک «نیروهای کمربند امنیتی» و «نیروهای نخبه جنوب» است؛ ساختارهایی که عملاً ستون اصلی نفوذ امارات در یمن را تشکیل می‌دهند. اما ماهیت این نیروها چیست؟ چه کسانی در آن حضور دارند؟ و چرا نقش امارات در شکل‌دهی این مجموعه‌ها تا این اندازه تعیین‌کننده است؟ 🔶 شبه‌نظامیان چندملیتی با ستون فقرات یمنی شبه‌نظامیان تحت حمایت امارات مجموعه‌ای ناهمگون هستند که از چند دسته اصلی تشکیل می‌شوند: ۱. نیروهای بومی جنوب یمن گروه‌هایی مانند «قوات الحزام الأمنی» (کمربند امنیتی) و «نیروهای النخبه الشبوانیة» عمدتاً از قبایل جنوبی، نیروهای محلی و عناصر وفادار به «شورای انتقالی جنوب» شکل گرفته‌اند. ۲. اتباع خارجی جذب‌شده توسط امارات گزارش‌های معتبر نشان می‌دهد امارات برای تکمیل ساختار عملیاتی خود، سال‌هاست نیروهای خارجی را نیز به‌کار می‌گیرد: سربازان سابق ارتش‌های آمریکای ...

وقتی دومین واژه جست‌وجوی جهانی بعد از جنگ ۱۲ روزه اسرائیل می‌شود «ایران»، یعنی دوباره جهان آمده سراغ همان کشور قدیمی که هر روز یک چیزی در آتش است و فردا نسخه به‌روز‌شده‌اش بیرون می‌آید. از سال ۵۷ تا امروز، ایران تقریباً مثل مشترک طلایی صفحه اول رسانه‌های غربی بوده؛ یک جور سوژه اضطراری که هر وقت کم می‌آورند، سراغش می‌روند. کشورهایی که زندگی دارند معمولاً در خبرها گم می‌شوند، مثل یک محله خلوت. اما کشورهایی که دائم «تیتر داغ» می‌شوند، دقیقاً همان‌هایی هستند که مردم‌شان فرصت زندگی پیدا نمی‌کنند. این مطرح بودن‌ها، نه افتخار دارد، نه هیجان؛ فقط یک معنا دارد: بحران دارد تمدید می‌شود. پس این دعا از سر کمبود امید نیست، از سر واقع‌بینی است: ای کاش یک روز برسد که ایران در هیچ خروجی خبری جهان نباشد؛ نه ترند شود، نه هشتگ، نه «خبر فوری»؛ فقط یک کشور معمولی، با یک زندگی معمولی. @anjoman @journalistsir | @bahrm8 #ایران #رسانه #ترند #ایران_در_خبرها #بحران #امید https://draft.blogger.com

  Iran is entering one of the most alarming environmental periods in its modern history. Severe water shortages, deadly air pollution, land subsidence, wildfires and widespread ecological degradation have pushed the country toward a state of irreversible crisis. This report examines the latest findings from international sources on the worsening state of Iran’s environment. 1. Water Shortages: A Nation Running Dry According to Al Jazeera , major dams supplying Tehran have dropped below 20 percent of their capacity, marking one of the most severe droughts in decades. Source: Scientific American warns that groundwater depletion and mismanagement could render parts of the capital “uninhabitable.” Source: Land subsidence across central Iran is accelerating due to overextraction of aquifers, placing infrastructure, homes and agricultural lands at serious risk. 2. Air Pollution: A Daily Death Toll Newsweek reports that air pollution in Iran is responsible for an estimated 161...